نمایشگر سه‌بعدی یا ۳D Display یکی از پیشرفته‌ترین فناوری‌های بصری است که امکان نمایش تصاویر به‌صورت سه‌بعدی را فراهم می‌کند. این فناوری با ایجاد حس عمق در تصویر، تجربه‌ای واقعی‌تر و جذاب‌تر را برای کاربران ارائه می‌دهد. نمایشگرهای سه‌بعدی در انواع مختلفی تولید می‌شوند که هر کدام از آن‌ها روش خاصی برای ایجاد تصویر سه‌بعدی دارند.

برخی از رایج‌ترین روش‌های مورد استفاده شامل استریوسکوپی، هولوگرافی، آناگلیف و نمایشگرهای حجمی هستند. نمایشگرهای استریوسکوپی با ارسال تصاویر متفاوت به هر چشم و استفاده از عینک‌های مخصوص مانند عینک‌های شاتر اکتیو یا پلاریزه، جلوه‌ی سه‌بعدی را ایجاد می‌کنند. در مقابل، نمایشگرهای خوداستریوسکوپیک نیازی به عینک ندارند و با استفاده از فناوری‌هایی مانند لنزهای لیترو یا حائل‌های پارالاکس، تصاویر سه‌بعدی را مستقیماً به چشم بیننده می‌رسانند.

با پیشرفت فناوری، نمایشگرهای سه‌بعدی روزبه‌روز در حال توسعه هستند و تلاش‌هایی برای افزایش کیفیت تصویر، کاهش نیاز به تجهیزات جانبی مانند عینک و بهبود نرخ تازه‌سازی انجام شده است. آینده‌ی این فناوری می‌تواند شامل نمایشگرهای سه‌بعدی هولوگرافیک واقعی باشد که بدون نیاز به تجهیزات خاص، تصاویر را به‌صورت معلق در فضا نمایش می‌دهند. با توجه به این پیشرفت‌ها، انتظار می‌رود که نمایشگرهای سه‌بعدی در آینده نه‌تنها در حوزه‌های فعلی، بلکه در کاربردهای جدیدی مانند واقعیت افزوده (AR) و واقعیت مجازی (VR) نیز نقش پررنگی ایفا کنند و دنیای دیجیتال را متحول سازند.